Column van Dieuwke van der Veen
Oud is hij niet geworden, Tómas Morales. In zijn geboortehuis kijkt hij ons vanaf foto’s en portretten aan, met zijn half rebelse, half ironische blik. Om bij dat huis te komen moet je vanaf Las Palmas eerst een stukje naar het westen en dan over een smal bergweggetje naar het dorpje Villa La Moya. Waar de bewoners nog een praatje met elkaar maken op de brede stenen bank, inderdaad, rondom die oude plataan, en waar je het stoffige textielwinkeltje uit je jeugd tegenkomt. Dat geboortehuis is nu een aan dichter-arts-politicus Morales (1884-1921) gewijd museum en je waant je er eind negentiende eeuw. Geen bewakingscamera’s in het zonovergoten huis. Waar vind je nog die heerlijke, wat muffe geur van oude boeken. Je verwacht hem zeker niet op een eiland van zon en toerisme. Net zo min als een intieme tuin met een devote madonna, waar je kunt mijmeren en waar de schoonmaaksters babbelend voorbij komen.
Literatuur is overal. Dat geldt ook voor het achter het toeristische Maspalomas verscholen restaurant Platero y Tu, waar we een “Italiaanse capuccino” bestellen (anders wordt die bedolven onder een berg slagroom). De eigenares spreekt uitsluitend Spaans, maar toont ons trots haar vitrine met exemplaren in alle talen van Platero y Yo, waarin Juan Ramón Jiménez Andalusïe beschrijft vanaf de rug van zijn ezeltje. Zelfs het Chinese exemplaar ontbreekt niet. En bij de koffie komt de señora aanzetten met een schaaltje toastjes met Franse kaas en plakjes aardbei; van de zaak. Op zo’n moment heb je spijt dat je niet beter hebt opgelet bij de Spaanse les en de werkwoorden van Van Heusden er niet hebt ingestampt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten